Οι αρχαιοελληνικοί ναοί είχαν ράμπες για AμεΑ πριν από 2.500 χρόνια
Καθώς η σύγχρονη κοινωνία συνειδητοποιεί τη σημασία της προσβασιμότητας, έχουμε αρχίσει να βλέπουμε περισσότερα μέτρα να εφαρμόζονται στην καθημερινή μας ζωή, όπως για παράδειγμα, ράμπες για την ευκολότερη πρόσβαση των ατόμων με σωματικές αναπηρίες στους δημόσιους χώρους, λέει το allthatsinteresting.
Μια νέα μελέτη αποκάλυψε ότι παρόμοια σχέδια είχαν εφαρμοστεί και στην Αρχαία Ελλάδα. Η μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Antiquity, μας κάνει να αναρωτηθούμε σχετικά με την μεταχείριση των ατόμων με αναπηρία στην διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας.
Σύμφωνα με το CNN, ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια ανακάλυψαν αρχιτεκτονικά σχέδια που ενσωμάτωναν ράμπες προσβασιμότητας σε πολλές κατασκευές που χρονολογούνται μέχρι και 2.500 χρόνια πριν.
Ορισμένα κτίρια, που σύμφωνα με τους αρχαιολόγους χρονολογούνται πριν από τον 4ο αιώνα π.Χ., χτίστηκαν με γνώμονα την προσβασιμότητα. Αυτό σημαίνει πως είναι τα αρχαιότερα ευρήματα κοινωνιών που προσάρμοσαν τις δομές τους για άτομα με αναπηρίες, αποδεικνύοντας περαιτέρω την θαυμάσια πολυπλοκότητα του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού στην Αρχαία Ελλάδα.
Ωστόσο, το ότι υπήρχαν ράμπες προσβασιμότητας στην αρχαιοελληνική αρχιτεκτονική δεν είναι ακριβώς νέο εύρημα.
Αναπαράσταση του ιερού του Ασκληπιού του 4ου αιώνα π.Χ. όπου ερευνητές βρήκαν 11 ράμπες προσβασιμότητας.
«Οι αρχαιολόγοι γνωρίζουν εδώ και πολύ καιρό ότι στους αρχαιοελληνικούς ναούς υπήρχαν ράμπες, αλλά συνήθως τις αγνοούσαν στις συζητήσεις τους», δήλωσε η επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης Debby Sneed. «Ο πιο πιθανός λόγος για τον οποίο οι αρχαίοι Έλληνες αρχιτέκτονες δημιούργησαν ράμπες ήταν για να κάνουν τους χώρους προσβάσιμους σε άτομα με κινητικά προβλήματα».
Τα άτομα με σωματική αναπηρία δεν απουσίαζαν από την τέχνη και τη μυθολογία των αρχαίων Ελλήνων. Εικόνες που απεικονίζουν ηλικιωμένους και άτομα με ειδικές ανάγκες εντοπίζονται σε όλη την αρχαία ελληνική κεραμική. Ο Ήφαιστος π.χ, ο θεός της μεταλλουργίας γεννήθηκε με ένα πόδι και περπατούσε κουτσαίνοντας.
Οι αρχαιολόγοι βρήκαν και στο παρελθόν στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η σωματική αναπηρία μπορεί να ήταν κοινή στον αρχαίο ελληνικό πληθυσμό. Περίπου το 60% των σκελετών που ανασκάφηκαν από το νεκροταφείο της Αμφίπολης είχαν οστεοαρθρίτιδα, την πιο κοινή μορφή αρθρίτιδας σήμερα. Σε σοβαρές περιπτώσεις, η οστεοαρθρίτιδα μπορεί να μειώσει την κινητικότητα σε βαθμό αναπηρίας.
Η μελέτη επανεξέτασε την τοποθέτηση και το σχεδιασμό ραμπών σε πολλά αρχαιοελληνικά κτίρια και διαπίστωσε ότι οι αρχαίες ράμπες είχαν πράγματι εγκατασταθεί για να βελτιώσουν την πρόσβαση των ατόμων με αναπηρία.
Οι αρχαιολόγοι βρήκαν ράμπες προσβασιμότητας σε πολλά σχέδια ναών και σε θεραπευτικά ιερά, εγκαταστάσεις όπου οι άρρωστοι πήγαιναν να προσευχηθούν στον Ασκληπιό, τον θεό της ιατρικής.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι αφιερώσεις στον Ασκληπιό σε ένα ιερό της Κορίνθου αποτελούσαν ως επί το πλείστον αναπαράσταση ποδιών, υποδηλώνοντας ότι οι ασθενείς πήγαν στο ιερό ελπίζοντας ότι θα θεραπεύσουν τα άκρα τους.
Το Ιερό του Ασκληπιού στην Επίδαυρο ήταν ένα από τα σημαντικότερα θεραπευτικά ιερά στην αρχαία Ελλάδα. Μόνο σε αυτό, οι ερευνητές αποκάλυψαν 11 πέτρινες ράμπες που είχαν εγκατασταθεί σε εννέα διαφορετικές κατασκευές, οι οποίες εκτιμάται ότι ξεκίνησαν να χτίζονται το 370 π.Χ.
Ωστόσο, η Sneed σημείωσε ότι αυτά τα σχέδια θα πρέπει να εξεταστούν προσεκτικά. «Οι αρχαίοι Έλληνες δεν ήταν κάποια ουτοπική κοινωνία που φερόταν σε όλους δίκαια», δήλωσε στο IFLScience. «Δεν είναι δεδομένο ότι οι αρχαίοι Έλληνες θα ξόδευαν χρόνο και χρήματα για να χτίσουν ράμπες και να καταστήσουν αυτούς τους θρησκευτικούς χώρους προσβάσιμους σε άτομα με ειδικές ανάγκες, αλλά το γεγονός ότι το έκαναν – και χωρίς νομοθεσία περί αστικών δικαιωμάτων που να το απαιτεί- υποδηλώνει ότι πρέπει να επανεξετάσουμε την αρχαία ελληνική κοινωνία και να σκεφτούμε σε ποιον και σε τι έδινε προτεραιότητα και γιατί.»
Επιπλέον, θα μπορούσαμε να πάρουμε και μερικές ιδέες από τα σχέδια που χρησιμοποιούν οι αρχαίοι Έλληνες χιλιάδες χρόνια πριν. Τα ζητήματα προσβασιμότητας για άτομα με σωματικές αναπηρίες παραμένουν σε μεγάλο βαθμό άλυτα ακόμη και τον 21ο αιώνα κι έχουν σημαντικές επιπτώσεις που μας αφορούν όλους.
